Colakreek

Maandag 21 augustus,

Hoe is alles in Nederland? Leeg zeker, want alle bakra’s zijn hier heen gekomen, lijkt het wel. We hebben al een Nederlands kind opgenomen gehad met dengue (knokkelkoorts). Tja, dan moet je maar niet op vakantie willen in de tropen.

Na mijn vliegtuigavontuur is het gewone dagelijkse leven hier weer verder gegaan. Er is dus eigenlijk niet veel bijzonders meer gebeurd bij mij. Ik begin wel al wat meer in een Surinaams ritme te komen. Een niet-te-veel-opwinden-alles-komt-wel-goed houding komt langzaam over mij. Mede dankzij het klimaat, want teveel opwinding kost teveel energie en daarvan ga je zweten. Van hard werken ook trouwens, dus dat moet je ook maar niet doen. Gewoon rustig aan en geen stress. De zusters (zo heten verpleegsters hier) bij mij op de afdeling zeggen dat ze weten wanneer ik kom aanlopen terwijl ze me nog niet kunnen zien. Ze herkennen me aan mijn tempo en de gejaagdheid waarmee ik loop. Soms roepen ze ook wel voor de grap ‘loop rustig!’ als ik van ze weg loop. Ik moet me dus aanpassen om als ik weer terug ben opnieuw weer snel te leren lopen. Ik denk dus dat ik maar snel blijf lopen.

Vandaag was het erg rustig op de afdeling, er zijn heel weinig patientjes opgenomen. Dus heb ik om wat tijd te doden met de kinderen die er wel waren wat gespeeld. De clini-clowns heb ik hier nog niet gezien, maar overdag is er een activiteitenbegeleidster om met de wat grotere kinderen te kleuren of te lezen en schrijven. De zusters zie ik heel weinig met de kinderen spelen of iets leuks doen. Blijkbaar vinden ze dat niet hun taak en beperken ze zich tot het lichamelijke.

We hebben vandaag een zowel geestelijk als lichamelijk ernstig gehandicapt kind opgenomen met diarree. Bovendien was het kind ernstig ondervoed. Moeder verzorgt het kind thuis alleen en ook nog een aantal andere kinderen. Ik begreep dus dat in Suriname geen opvang is voor dit soort kinderen. Er is wel opvang, maar alleen als je rijk bent, is dat een optie. Als je dat niet bent, zoals de meeste Surinamers, sta je er als alleenstaande moeder letterlijk alleen voor. Het kind was vel over been en moeder zei dat het al jaren slecht at, maar dat geloof ik niet. Volgens mij krijgt dit kind gewoon te weinig en dat al jarenlang zo. Het kind was helemaal stijf geworden, omdat moeder al maanden geen geld had voor de fysiotherapie die het kind nodig heeft. Kortom, een trieste situatie dus.

Ik ben vorige week zondag een groep Nederlanders naar Colakreek geweest. Dat is een soort Delftse Hout voor de Surinamers. Het ligt 50 km buiten de stad en het stelt eigenlijk weinig voor. Het is een water, dat een typische bruine kleur heeft, met daar omheen allemaal bankjes en hutjes. Verder een volleybal en voetbalveldje en een eettentje en dat is het. Gewoon een dagje wat gezwommen, gelezen, gevolleybald met Surinamers en wat gegeten. Surinamers nemen hun radio mee en heel veel eten en hebben zo een goede tijd op Colakreek. De meeste Surinamers zijn ook gek op barbecuen en gezellig samen eten en veel (Parbo) bier drinken. Voor de doorsnee Surinamer is dit ook alles wat betreft vakantie, omdat verre reizen er om geldtechnische redenen niet in zitten.

Vanavond heb ik weer gesalsa-danst. Ik zit nu al in de semi-gevorderden groep en ik kan het tempo amper bijhouden. Als man hoor je de dans te leiden, maar als ik met een Surinaamse dans, is het meestal andersom. Ik heb moeite om het ritme te voelen en dan ook nog te weten welke pasjes ik moet zetten. Elk cliche wat betreft Nederlanders, gaat dus op voor mij. Maar ik houd vol en het gaat ook wel goed. Voor een Nederlander bedoel ik dan.