Bostocht
Door: Michiel
Blijf op de hoogte en volg Michiel
11 September 2006 | Suriname, Paramaribo
Zondag 10 september,
Hoe gaat het in Nederland? Iedereen weer druk aan het werk en bezig? Surinamers vinden dat de Nederlanders te hard werken alleen daar maar mee bezig kunnen zijn. Ze vinden ook dat wij alleen maar kunnen denken aan geld verdienen. Verder vinden ze van zichzelf dat ze, alhoewel ze minder geld verdienen, toch meer van het leven genieten dan wij. In al deze dingen zit natuurlijk een kern van waarheid, maar ze moeten zich ook een beetje afzetten tegen hun voormalig moederland.
Dit weekend hebben we op de Surinaamse manier gekampeerd met een groep van tien Nederlanders en twee Surinamers. Ergens in het savannebos (het bos van de kuststrook, dus nog geen echte jungle) hebben we onder een afdakje geslapen in hangmatten. Een van die Surinamers bezat het terreintje en had er mooi plekje van gemaakt. Zaterdag hebben we een boswandeling gemaakt, maar dan zonder mooie aangelegde bospaadjes. De Surinamer ging ons voor en we moesten door dichte begroeiing en zeer drassige grond een weg vinden. Af en toe kwam de modder tot halverwege je kuiten. We hebben zo twee en een half uur door het bos geploeterd en dat bij een temperatuur van over de dertig graden. Toen we uit het bos kwamen waren we van top tot teen vuil en bezweet. Bij het terrein was gelukkig wel een kreekje waarin je je kon opfrissen. ’s Avonds hebben we gebarbequed en een kampvuur gemaakt. Toch was iedereen zo afgedraaid van de zware bostocht dat niemand na 12 uur in zijn hangmat lag. De man die ons door het bos had geleid, bekende bij het kampvuur dat hij zelf ook nog nooit zo ver het bos in was gegaan, waarom we allemaal erg moesten lachen. Zondag zijn we nog even een stukje richting het binnenland gereden over een bauxietweg. Dat is gewoon een zandweg met een fel rode kleur, die wordt veroorzaakt door de bauxiet, waarvan je weer aluminium kunt maken. We waren met een jeep en busje en natuurlijk kwam het busje vast te zitten in het mulle zand. In de brandende zon stonden we te bedenken hoe we die eruit zouden krijgen. Gelukkig kregen we hulp van een passerende jeep met een trekkabel (die hadden we niet), die het busje er zo uit trok. Daarna zijn we maar weer richting het noorden gegaan en hebben we nog wat rondgereden beneden Paramaribo. Het was erg gezellig en het is zo makkelijk hier. Je hoeft je niet druk te maken over kou ’s nacht, want het wordt niet koud ’s nachts Het slapen in een hangmat is niet erg comfortabel, want je ligt als een banaan erin en als je je omdraait lig je op de grond. Maar toch heb ik nog een paar uurtje kunnen slapen erin, wat ik toch erg knap vind.
Toen ik thuis kwam leek het wel alsof ik het verkeerde huis had. Er renden allemaal kinderen rond en er was een grote drukte. Rosilda was naar Paramaribo gekomen dit weekend en haar zussen waren op bezoek. De zussen zijn inmiddels weer vertrokken met de kinderen. De kinderen vonden mij wel interessant en stelden me allerlei vragen. Rosilda heeft vakantie en is heel de maand september in Paramaribo bij Terrence. Ze is nog steeds erg aardig en gastvrij. Ze heeft het hele huis schoongemaakt en gepoetst, iets wat er in ons mannenhuishouden wel eens bij in schiet.
In het ziekenhuis heb ik weer twee nieuwe Surinaamse co-assistenten ontmoet, een meisje en een jongen. De jongen, een hindoe, heeft zich tot doel gemaakt mij zoveel mogelijk over Suriname te leren. Hij vertelt heel veel en heel leuk, ook over de recente geschiedenis. Hij heeft nog wel als kleine jongen voor zijn moeder uren in de rij moeten staan voor margarine. We hebben het ook veel over de Surinaamse maatschappij gehad. Ik heb van hem ook begrepen dat als je hier wilt specialiseren, je mensen moet kennen die jou in de opleiding krijgen. Ken je die mensen niet, dan ben je kansloos, volgens hem. In Nederland speelt dit al een grote rol en ik ben bang dat hij gelijk heeft. Preveen zei het me ook al eens: het draait hier om ‘names and faces’.
Ik ben al bijna klaar in het ziekenhuis, nog twee weken. Dan komen de ouders ook een kijkje nemen in het mooie Suriname. Daarna ga ik nog een week in het binnenland op een post van de Medische Zending werken. En dan kom ik weer terug naar Nederland en is mijn avontuur hier afgelopen.
Hoe gaat het in Nederland? Iedereen weer druk aan het werk en bezig? Surinamers vinden dat de Nederlanders te hard werken alleen daar maar mee bezig kunnen zijn. Ze vinden ook dat wij alleen maar kunnen denken aan geld verdienen. Verder vinden ze van zichzelf dat ze, alhoewel ze minder geld verdienen, toch meer van het leven genieten dan wij. In al deze dingen zit natuurlijk een kern van waarheid, maar ze moeten zich ook een beetje afzetten tegen hun voormalig moederland.
Dit weekend hebben we op de Surinaamse manier gekampeerd met een groep van tien Nederlanders en twee Surinamers. Ergens in het savannebos (het bos van de kuststrook, dus nog geen echte jungle) hebben we onder een afdakje geslapen in hangmatten. Een van die Surinamers bezat het terreintje en had er mooi plekje van gemaakt. Zaterdag hebben we een boswandeling gemaakt, maar dan zonder mooie aangelegde bospaadjes. De Surinamer ging ons voor en we moesten door dichte begroeiing en zeer drassige grond een weg vinden. Af en toe kwam de modder tot halverwege je kuiten. We hebben zo twee en een half uur door het bos geploeterd en dat bij een temperatuur van over de dertig graden. Toen we uit het bos kwamen waren we van top tot teen vuil en bezweet. Bij het terrein was gelukkig wel een kreekje waarin je je kon opfrissen. ’s Avonds hebben we gebarbequed en een kampvuur gemaakt. Toch was iedereen zo afgedraaid van de zware bostocht dat niemand na 12 uur in zijn hangmat lag. De man die ons door het bos had geleid, bekende bij het kampvuur dat hij zelf ook nog nooit zo ver het bos in was gegaan, waarom we allemaal erg moesten lachen. Zondag zijn we nog even een stukje richting het binnenland gereden over een bauxietweg. Dat is gewoon een zandweg met een fel rode kleur, die wordt veroorzaakt door de bauxiet, waarvan je weer aluminium kunt maken. We waren met een jeep en busje en natuurlijk kwam het busje vast te zitten in het mulle zand. In de brandende zon stonden we te bedenken hoe we die eruit zouden krijgen. Gelukkig kregen we hulp van een passerende jeep met een trekkabel (die hadden we niet), die het busje er zo uit trok. Daarna zijn we maar weer richting het noorden gegaan en hebben we nog wat rondgereden beneden Paramaribo. Het was erg gezellig en het is zo makkelijk hier. Je hoeft je niet druk te maken over kou ’s nacht, want het wordt niet koud ’s nachts Het slapen in een hangmat is niet erg comfortabel, want je ligt als een banaan erin en als je je omdraait lig je op de grond. Maar toch heb ik nog een paar uurtje kunnen slapen erin, wat ik toch erg knap vind.
Toen ik thuis kwam leek het wel alsof ik het verkeerde huis had. Er renden allemaal kinderen rond en er was een grote drukte. Rosilda was naar Paramaribo gekomen dit weekend en haar zussen waren op bezoek. De zussen zijn inmiddels weer vertrokken met de kinderen. De kinderen vonden mij wel interessant en stelden me allerlei vragen. Rosilda heeft vakantie en is heel de maand september in Paramaribo bij Terrence. Ze is nog steeds erg aardig en gastvrij. Ze heeft het hele huis schoongemaakt en gepoetst, iets wat er in ons mannenhuishouden wel eens bij in schiet.
In het ziekenhuis heb ik weer twee nieuwe Surinaamse co-assistenten ontmoet, een meisje en een jongen. De jongen, een hindoe, heeft zich tot doel gemaakt mij zoveel mogelijk over Suriname te leren. Hij vertelt heel veel en heel leuk, ook over de recente geschiedenis. Hij heeft nog wel als kleine jongen voor zijn moeder uren in de rij moeten staan voor margarine. We hebben het ook veel over de Surinaamse maatschappij gehad. Ik heb van hem ook begrepen dat als je hier wilt specialiseren, je mensen moet kennen die jou in de opleiding krijgen. Ken je die mensen niet, dan ben je kansloos, volgens hem. In Nederland speelt dit al een grote rol en ik ben bang dat hij gelijk heeft. Preveen zei het me ook al eens: het draait hier om ‘names and faces’.
Ik ben al bijna klaar in het ziekenhuis, nog twee weken. Dan komen de ouders ook een kijkje nemen in het mooie Suriname. Daarna ga ik nog een week in het binnenland op een post van de Medische Zending werken. En dan kom ik weer terug naar Nederland en is mijn avontuur hier afgelopen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
