Vakantie

Woensdag 4 oktober,

Hallo allemaal, de warme groeten uit Paramaribo nogmaals. Alles goed bij jullie? Vanaf zaterdag ben ik volledig van de buitenwereld afgesloten, dus ik laat nog maar even wat van me horen. Ik heb nu net twee weken vakantie achter de rug samen met mijn ouders, die waren gekomen. We hebben in twee weken heel Suriname bekeken, of in ieder geval aardig wat van Suriname. Het letterlijke hoogtepunt was wel de Brownsberg in de jungle te bezoeken, wat gelijk ook het zwaarste was. In het tropisch regenwoud lopen is toch wel even wat anders dan op de veluwe en helemaal als je ook nog daalt en stijgt. Maar het was wel erg mooi. Ik was eigenlijk nog nooit in een tropisch regenwoud geweest. Het is erg indrukwekkend zoveel begroeiing en die enorme bomen. Veel dieren hebben we niet gezien daar, maar ze zouden er wel zitten. Je hoort in ieder geval de brulapen in de verte schreeuwen. Mijn ouders moesten ook erg wennen aan het tropische klimaat. Ze hadden het ook wel uitgezocht door midden in de grote droge tijd langs te komen, want dat is de warmste tijd van het jaar. We hadden een echte race-auto tot onze beschikking, die ik had gehuurd van de zoon van Rosilda. Zo zijn we door Paramaribo gereden, maar we hebben ook gefietst over de voormalige plantages. Ik heb het erg leuk gevonden en ik denk mijn ouders ook wel (toch?). We hebben ons koloniaal gedragen door ons voortdurend te laten bedienen door zwarten, die het eten kwamen brengen. Voor verder informatie over deze vakantie moeten jullie je maar tot mijn ouders wenden.

Zoals ik al zei ben ik vanaf zaterdag een week helemaal van de buitenwereld afgesloten. Ik ga namelijk nog een week naar het binnenland ergens naar een dorpje langs de Surinamerivier op een Medische post werken. Vandaag heb ik instructies gehad hoe ik er moet komen. Eerst met een truck mee ver in het binnenland. Je gaat ruim vier uur over een zandweg tot waar de weg ophoudt bij de Surinamerivier. Dan moet ik met een bootje verder de rivier af naar het dorp “Ladouanie”, waar ik ben geplaatst. Ik moet voor een week houdbaar eten meenemen, want er is daar niets te krijgen en er is geen stroom. De mensen in het dorp leven van de visvangst en de opbrengst van hun kostgrond, maar dat is alleen genoeg voor hun eigen gebruik en geld zegt ze niet zoveel. Dat wordt dus blikvoer meenemen en vooral de blikopener niet vergeten. Op de post is geen echte arts aanwezig, maar een door de Medische Zending opgeleide “superverpleegkundige”, die zelf ook uit het dorp komt en die dienst doet als arts. Ik krijg ook een hutje met een bed, maar wassen moet ik net als iedereen in de rivier. Als drinkwater is er opgevangen regenwater, dat ik eerst moet koken voordat ik het kan drinken. Er is wel een gastpit met een gasfles in de hut, dus dat kan ik gelukkig ook doen. Ik ben al begonnen malariatabletten te nemen, want het is malariagebied. Ik begon me vandaag even af te vragen waarom ik dit ook alweer wilde, maar ik denk dat het een hele ervaring zal zijn. Het is een marrondorp (van vroegere weggelopen slaven) en er wordt daar nog erg traditioneel geleefd. Mensen hebben hun eigen opvattingen over gezondheid en ziekte en vaak is er ook nog een traditionele medicijnman, waar mensen eerst heen gaan, voordat ze naar de post komen. Het dorp heeft geen stroom en al helemaal geen internet en met je mobiel kan je ook niets beginnen. Contact met de buitenwereld is alleen mogelijk met de radio, die aanwezig is op de post. Daarmee wordt ook een vliegtuig besteld voor spoedgevallen of overleg gepleegd met de specialist in de stad als dat nodig is. Als tip kreeg ik nog mee wat kleine speelgoedjes mee te nemen voor de kinderen van het dorp, die ik dan meteen voor me gewonnen zou hebben. Er is ook een voetbalveld in het dorp, dus ik neem ook een voetbal mee, mochten ze die daar niet meer hebben. Ik laat jullie nog wel weten hoe het is geweest over een week.

Na mijn avontuur in het binnenland is het ook wel weer tijd geworden om naar huis te komen, want 20 oktober haal ik mijn artsdiploma op. Dan begint het echte leven in Nederland. Voorlopig maak ik me nog even nergens druk om, wat in Suriname gemakkelijk is, omdat het de manier van leven is hier.