Surinaams gezin

Zaterdag 16 september,

Deze week ben ik opgenomen in het Surinaamse gezinsleven. Rosilda, een typisch Surinaamse vrouw (klein en te dik), is met haar dochter en twee kleinkinderen bij ons ingetrokken om hier de vakantie te houden. Twee jongentjes van 6 en 9 en de dochter is 13 jaar. De twee jongentjes vinden mij heel interessant. Vandaag ging de jongste mijn broekspijp omhoog doen om te kijken of mijn benen ook wit waren. Toen zei ik: wit he? en hij moest heel hard lachen. Verder zitten ze elkaar de hele dag in de haren en dan roept Rosilda uit de keuken: nu ophouden want ik ga jullie allebei meppen! Dat werkt wel, maar niet voor lang, want dan beginnen ze weer. Rosilda kookt ook voor mij van allerlei Surinaamse gerechten, sommigen zijn echt heel lekker. Ik wordt dus goed verzorgd de laatste dagen en ook het huis is helemaal opgefrist.

Er zijn bepaalde dingen die je niet moet doen als je je kleren droog wilt houden in dit klimaat. Strijken, even snel naar huis fietsen en even de trap op rennen zijn er een paar. Als je dat doet heb je gegarandeerd natte plekken, of je bent van top tot teen nat. Deze week heb ik gesquashd. Er is een heus squashcentrum in de stad, wat wel wat duur is (duurder dan in Nederland), maar goed. Dit was de derde keer dat ik heb gesquashd hier, dus ik wist wel dat je een stuk meer zweet dan in Nederland. Alleen deze keer ging ik heel fanatiek er tegenaan, omdat ik graag wilde winnen van mijn tegenstander. Ik ben toen bijna flauwgevallen van oververhitting denk ik. In ieder geval moest ik gaan zitten en tot rust komen, want ik zag zwart voor mij ogen. Daarna ging het wel weer, maar je zweet zo ongelofelijk hard dat je je kleren uit kunt wringen na afloop. Ik heb nog nooit in mijn leven zo gezweet als in deze maanden. En dan loop ik ook nog met een wit jasje over mijn blouse in het ziekenhuis. Gelukkig staat het ziekenhuis aan alle kanten open en waait er meestal wel een koele bries door de gangen.

In het ziekenhuis ben ik bijna klaar. Iedereen probeert me nu woordjes sranang (Surinaams, een mix van Nederland, Spaans en Engels) te leren. Ik zeg gewoon ‘mi tak no sranang’ (ik spreek geen Surinaams), maar dat accepteren ze niet. De voertaal in het ziekenhuis is gewoon Nederlands, behalve als er geroddeld wordt of als de emoties hoog oplopen. Surinamers kunnen meer gevoel kwijt in het Sranang dan in het Nederlands. Hoe langer je het Nederlands hier hoort, hoe meer verschillen je ook hoort. Sowieso heb je natuurlijk het welbekende accent, maar ook de manier van praten is ‘niet Nederlands’. Anders kan ik het niet omschrijven.

Ik heb nu ook de nacontroles van mijn opgenomen patiënten op de polikliniek. Deze week had ik een moeder, die alsmaar heel onderdanig ‘ja dokter’, ‘nee dokter’ op al mijn vragen zei. Ze verstond me overigens wel goed, maar ik schoot bijna in de lach omdat ze maar ‘ja dokter, nee dokter’ bleef zeggen op al mijn vragen, in plaats van gewoon ja of nee. Maar ik heb me gewoon goed gehouden anders zou ze zich ook raar gevoeld hebben. De dokter is nog een autoriteit voor veel mensen hier. Mensen zitten ook uren te wachten in de wachtkamer en ik heb nog nooit iemand gehad die vroeg hoe lang het nog zou duren. In Nederland heb ik behoorlijke woordenwisselingen tot fysieke bedreiging meegemaakt als mensen lang moesten wachten De wachtkamer is overigens buiten, wel in de schaduw, terwijl in alle kamers van de dokters airconditioning is. Af en toe wil de zaalarts vroeg naar huis en dan loopt ze langs de wachtruimte om te kijken wat er allemaal zit. Dan komt ze terug en zegt ze: er zaten niet echt zieke kinderen bij, dus ik denk dat er geen opnames meer komen, dan ga ik maar. Ze heeft wel humor, maar is wel een beetje lui aangelegd.

Volgende week neem ik afscheid van de kinderafdeling. Ik heb echt een hele leuke tijd daar gehad. De mensen hier werken met veel humor en hebben veel aandacht voor elkaar. Daar tegenover zijn ze gemakkelijk en af en toe ook wel lui, of misschien komt dat ook wel door het klimaat.