Ziekenhuisperikelen IIII

Maandag 4 september

Hoe is het met jullie? Bij jullie is alles al weer begonnen, terwijl hier net de schoolvakantie is begonnen. September en oktober zijn de heetste maanden in Suriname, ze noemen het de grote droge tijd, en dat begin ik al te merken. Hiervoor sliep ik wel met alle ramen wijd open, maar nog onder een dunne laken. Nu slaap ik zonder laken met een ventilator in de hoogste stond op me gericht de hele nacht en nog zweet je ’s nachts. De temperatuur ’s nachts zakt niet beneden de 25 graden. De gemiddelde temperatuur over een heel jaar is 27 graden. Daarom dat iedereen die het zich kan veroorloven airco op de slaapkamer heeft. Overdag loop je vaak met zweetplekken en de hitte (30-35 graden, soms nog hoger) maakt je ’s middags ongelooflijk traag. Kleren draag je maar 1 dag, of soms nog twee. Beddegoed moet je om de drie a vier dagen verwisselen. Douchen doe je twee, soms drie keer per dag. Gisteren had ik iets te weinig gedronken overdag en had ik iets wat dichtbij een zonnesteek kwam: hoofdpijn en ongelooflijk moe ‘s avonds. Kortom geen klimaat voor een bakra (blanke) die na vijf minuten in de middagzon alweer rood wordt. Het voordeel is wel dat je nooit een jas nodig hebt of je af hoeft te vragen wat het weer morgen wordt.

In het ziekenhuis gaat alles ook zijn gangetje. Deze week ben ik nog op de kinderafdeling en daarna nog twee weken op de polikliniek. Ik ben nu ook al af en toe op de polikliniek, waar ik de nacontrole doe van patientjes die opgenomen zijn geweest onder ‘mijn’ hoede. Dit is erg leuk om te doen, omdat je zo nog directer met de mensen te maken krijgt. Wat ik al op de afdeling had gemerkt, merk ik nu weer. De mensen zijn veel minder mondig en eisend in vergelijking met Nederland. Vandaag mocht ik ook een nieuw ingestuurde patient naar binnen roepen en alvast het consult doen. Ik nam rustig de tijd en had al wel een idee dat het meeviel. De arts, die vanwege vakantie van de zaalarts ook de afdeling moest runnen, had weinig tijd. De moeder en haar kind moesten dus weer even in de wachtkamer (gewoon een paar bankjes onder een afdakje) plaatsnemen. Na een uur kon ik overleggen met de arts en de arts kwam ook even kijken. Ze wilde toch een longfoto maken en de vrouw werd met haar kind naar de röntgenafdeling gestuurd. Na een uur was de foto afgedrukt en liet ik hem zien aan de arts. Zij zag, net als ik, geen afwijkingen, maar had geen tijd om dit met de moeder te bespreken. Het was op dat moment heel druk op de afdeling, met twee nieuwe opnames uit het binnenland. Ze zei dat de patient morgen maar terug moest komen voor de uitslag en dan zou ze zelf nog een keer goed kijken. Die vrouw had met haar kind vanaf ’s ochtends al zitten wachten en het was nu drie uur ’s middags. Ik vertelde haar dat ze morgen terug moest komen en verwachtte een diepe zucht, maar het enige wat ik hoorde was ‘ja dokter’ en ze kreeg een afspraak voor morgen. Ze was niet ongeduldig, maar was eigenlijk blij dat ze morgen alsnog geholpen zou worden. Je kan het ook verklaren door het algemene idee hier: vandaag niet morgen wel. Mensen hebben hier vaak echt nog de tijd, of nemen de tijd, hoe je wilt. Deze reactie kan ik me echter helemaal niet voorstellen in Nederland. Daar zou de moeder op haar strepen hebben gestaan om alsnog een arts te spreken.

Dit weekend ben ik op zaterdag nog naar de dierentuin van Paramaribo geweest met een medestudent. Deze stelt niet zo heel veel voor, maar toch is het leuk om gezien te hebben. Ze hebben een aantal vogels, een paar tijgers en een paar slingerapen. Tijdens de grote tekorten in de jaren tachtig zijn alle eetbare dieren ‘verdwenen’. Ik ken ondertussen de weg in Paramaribo al op mijn duimpje natuurlijk. Paramaribo is echt ongelooflijk weids gebouwd en ik ken eigenlijk alleen de weg in het centrum een beetje, maar toch. Zondag ben ik nog even in het ziekenhuis geweest en daarna in en rond het zwembad gehangen met een paar Nederlanders. Dat was de dag dat ik te weinig had gedronken. Eigenlijk had ik wel gedronken, maar dat was bier en dat lest je dorst niet zo goed. Thuis heb ik dus gelijk vier grote glazen limonade gedronken, maar het was al te laat. Tot overmaat van ramp was ik ook nog verbrand op mijn schouders en in mijn gezicht. Vandaag voelde ik nog de nasleep van gisteren, dus ik ga vanavond maar weer vroeg naar bed.