Rustige week

Zondag 6 augustus,

Hallo allemaal en leuk dat jullie allemaal weer benieuwd zijn wat Michiel allemaal heeft meegemaakt in de jungle van Suriname. Nou, deze week eigenlijk niet zo veel hoor. Misschien schrijf ik ook wel voor niemand, want iedereen is natuurlijk op vakantie, zomerkamp of iets anders. Maar goed, voor de eenzame zonderling die nog thuis zit, zal ik schrijven wat ik deze week heb gedaan, alhoewel ik denk dat ik kort kan zijn.

Dinsdag zijn mijn twee huisgenoten weer vertrokken naar Nederland. Eva en Mette, als jullie dit lezen: ik mis jullie hoor! Ik hoop dat jullie goed aangekomen zijn zonder problemen. Dus ik ben weer alleen met Terrence in het grote huis. Heb ik wel eens verteld dat ik naast de Amerikaanse ambassadeur woon? Ik woon dus naast de Amerikaanse ambassadeur van Suriname. Dan bedoel ik zijn privé woning en dus niet de ambassade. Hij wordt permanent bewaakt en zo’n 5 a 6 keer per dag komt er een auto voorrijden en stapt er weer een mannetje uit. De meeste bewakers kennen me van gezicht en groeten me als ik wegga of aankom. De ambassadeur zelf heb ik nog nooit gezien. Deze week stond er een grote vrachtwagen voor de deur bij hem. Terrence had met een bewaker gesproken en deze had hem verteld dat de ambassadeur die er zat wegging. Zijn termijn zat erop. De vrachtwagen was bedoeld om zijn huisraad mee te nemen. Binnenkort komt er dus een nieuwe ambassadeur en zal er wel weer een vrachtwagen voor de deur staan. De ambassadeur is ook de enige in de buurt die wel stroom heeft als de stroom uitvalt, omdat hij een noodgenerator heeft die aanspringt als de stroom uitvalt. Dat is me in twee maanden nu vier keer gebeurd. Het duurt nooit lang, meestal een uur of twee.

Een van de bewakers maakt ook wel eens een praatje met me. Ik heb hem ook verteld wat ik hier doe en dat ik voor arts studeer. Van de week vertelde hij me opeens dat hij en zijn vrouw al twaalf jaar kinderloos waren. Of ik niet iets wist. Ik moet zeggen dat dit me een beetje overviel, dus ik heb hem beloofd om in het ziekenhuis rond te vragen. Een van de co-assistenten die bij de gynaecologie zijn co-schap doet, vertelde me dat een van de gynaecologen in het ziekenhuis een fertiliteitspreekuur heeft. Als ik die bewaker weer zie zal ik hem de naam van de gynaecoloog geven. Ik kan me alleen niet voorstellen dat hij in al die tijd nog niets heeft gedaan, maar goed… Een paar weken terug had de ambassadeur een feestje, waarbij de hele straat vol dure auto’s stond. Een van de vrienden van Preveen heeft een cateringbedrijf en hij wordt regelmatig ingehuurd om een feest en buffet te verzorgen bij de ambassadeur. Leuk baantje dus en in een lekker warm land. Suriname en Amerika hebben geen onoverkomelijke meningsverschillen. Suriname heeft laatst een grote vis uit de drugswereld uitgeleverd aan Amerika, dus die relatie is wel goed.

Donderdag moest ik een klinische les verzorgen voor verpleegkundigen en leerling verpleegkundigen van de kinderafdeling en andere geïnteresseerden. Dr. Cooman, de Surinaamse co-assistenten (Marieke is al weer weg) en een vier Nederlandse eerstejaars geneeskunde studenten, die hier hun zorgstage lopen, zaten er ook bij. Ik was dus best wel zenuwachtig, maar het ging heel goed hoorde ik achteraf. Ik had een van de kinderen van de kinderafdeling (met toestemming van de kinderarts, de ouders wisten echter niets) meegenomen ter illustratie van mijn onderwerp, congenitale hypothyreoïdie. Als je wilt weten wat dat is kan ik het je wel vertellen, maar niet nu. Op het laatst had ik nog een discussie over eventuele invoering van een hielprik in Suriname, waaraan bijna iedereen meedeed. Dr. Cooman was heel tevreden achteraf en ik dus ook.

Ik eet bijna elke dag uit de kantine van het ziekenhuis, niet te verwarren met de keuken voor de patiënten. Dat is gewoon een slimme Surinamer die zijn zaak in het ziekenhuis heeft. Hij heeft elke dag andere gerechten en de meeste zijn nog lekker ook. ’s Ochtends voor tien uur heeft hij allerlei Surinaamse broodjes, die ook erg lekker zijn. Meestal loop ik dus voor de ochtendvisite nog even langs hem voor een broodje bakkeljauw of kerrie ei. Dan kan ik er weer tegenaan tot het middageten. ’s Middags na drie uur wordt de warmte zo ondragelijk dat je feitelijk tot niets meer in staat bent. Je sleept jezelf nog richting vier uur, maar dan moet je echt richting huis en een koude douche nemen. ’s Avonds koelt het een beetje af en komt er weer wat leven in je, maar tegen negen a tien uur ben je zo gebroken dat je toch je bed ingaat. ’s Ochtends vroeg gaat de wekker en is het lekker koel en kun je weer fris aan een nieuwe dag beginnen. Zo verlopen de dagen hier een beetje.

Nou heb ik toch van niets iets kunnen maken, maar nu weet ik het echt niet meer, dus tot de volgende keer.