Ziekenhuisperikelen III

Zaterdag 29 juli,

Na een tijdje radiostilte weer een bericht uit Suriname. Ik heb het bijna nog druk in Suriname, waardoor ik weinig toe kom aan schrijven. Klinkt raar trouwens: druk in Suriname. Ik heb het hier nooit gezegd, maar ik ben heel blij met al jullie reacties tot nu toe. Dus bij deze allemaal bedankt voor jullie reacties en getoonde interesse.

Met Terrence gaat het intussen al wat beter. Hij is weer thuis en aan het werk en we hebben al weer zitten kaarten ’s avonds op de veranda. We doen dan een spel dat hij mij geleerd heeft en waarbij hij altijd wint. Natuurlijk is hij nog in rouw, maar hij gaat gewoon door met zijn activiteiten. We hebben af en toe nog wel over zijn dochter gepraat. Ze heeft 1 kind, dat nu bij een tante in is gaan wonen. Twee jaar geleden was ze van de vader gescheiden, maar die is gevlogen.

Ik moet nog vertellen hoe de kerkdienst was. Eva, een van mijn nieuwe huisgenoten, en ik zijn dus naar de kerk geweest op een zondag. Ik had het adres van een van de zusters gevraagd. Ze was er zelf ook en vond het heel leuk dat ik gekomen was. We werden trouwens door nog wel meer mensen welkom geheten en de handen geschud. We waren een beetje tactisch achteraan gaan zitten, want de dienst zou vier uur duren en zo lang waren we niet van plan te blijven. Ze begonnen met voorzingen. Er kwam een band op het podium en iedereen ging staan. Misschien ken je wel het beeld van zo’n zwarte kerkdienst. Nou, dit was er echt zo een waarbij iedereen danste en swingde op de muziek en uit volle borst meezong. Er waren ook heel veel jongeren, wat een heel ander beeld geeft dan bij ons in Nederland. Maar toen ze na ruim een uur nog niet klaar waren met “voorzingen” besloten we ons uit de voeten te maken voor de preek zou beginnen en we nog een paar uur moesten zitten.

In het ziekenhuis hebben we deze week veel verliezen gehad. Maar liefst drie kinderen zijn overleden deze week, twee babies en een peuter. De babies hadden allebei een, mits onbehandeld, dodelijke aangeboren afwijking, een aan het hart en de ander aan de darmen. In Nederland kunnen hartoperaties bij babies worden uitgevoerd, maar hier niet. De darmen van de ander werden wel geopereerd, maar deze overleed een paar dagen later alsnog aan de gevolgen hiervan. De operatie werd gedaan door een algemene chirurg, die zo’n operatie nog nooit had gedaan. De peuter kwam gisteren uit het binnenland. Ze was gaan stuipen bij hoge koorts en medicatie op de post van de Medische Zending deed dit maar niet stoppen. Toen is ze stuipend met natte lappen in het vliegtuig gezet en naar de stad gevlogen. In het ziekenhuis is het stuipen de kop in gedrukt met medicijnen, maar ze heeft de nacht niet overleefd. De combinatie van waarschijnlijk een hevige infectie zoals malaria of hersenvliesontsteking met langdurige koortsstuipen is haar fataal geworden. Ik kwam vanmorgen (op zaterdag) kijken hoe het met haar ging, omdat ik gisteravond was gebleven en haar had zien binnenkomen. Nietsvermoedend liep ik de kamer in –terwijl ik nog bij mezelf dacht dat er wel veel familie aanwezig was- waar ik haar lichaam zag met een doek erover. De familie had gelukkig volgens mij niet in de gaten dat ik het nog niet wist, maar het was wel een raar moment. Met mensen uit het binnenland kan ik ook niet communiceren op enige manier, dus ben ik abrupt omgekeerd en gewoon weer weggelopen. De reacties van de doktoren en het personeel zijn hier heel kalm en berustend. Als ik in zeven weken zes kinderen zie overlijden, dan zien zij er dus nog wel wat meer gaan in een jaar. Obducties om de preciese doodsoorzaak te achterhalen zijn hier zeer zeldzaam, omdat de familie’s geen toestemming geven. De begravenis is vaak de dag na het overlijden al, waardoor het ook praktisch onmogelijk is. Op mij maakt het gelukkig allemaal nog wel indruk hoor. In Nederland zijn de mogelijkheden en faciliteiten ook zo veel en divers, dat we veel van deze problemen wel aan kunnen en de kinderen, misschien wel met handicaps, kunnen blijven leven. Hier in Suriname hebben we een paar dingen ter ondersteuning, zoals vocht, antibiotica en wat medicatie, maar echt gecompliceerde (en dus ook dure) zorg is er niet. Er is maar 1 beademingsapparaat voor babies in huis en het komt wel eens voor dat “het ernstigste geval” voor gaat of juist niet. In Nederland kan praktisch alles en zijn er daardoor wel eens discussies hoeveel de zorg moet kosten. Bijvoorbeeld bij extreem vroege geboortes, die evenveel kosten als de opvoeding van een kind tot 0 tot 18 jaar. Het voordeel van Suriname is dat die discussie niet eens gevoerd hoeft te worden, want de mogelijkheden houden simpelweg op als de situatie maar ernstig genoeg wordt.

Aanstaande dinsdag gaan mijn twee huisgenotes weer terug naar Nederland en blijf ik dus weer alleen achter met Terrence. Kan ik tenminste weer in mijn onderbroek door het huis lopen. Nee, het was heel gezellig met ze en we hebben samen veel gedaan, zoals salsadansen en uit eten gaan. Vanavond is er een concert waar heel de jeugd van Suriname over praat. De band heet “gentleman” en ik had er nog nooit van gehoord. We gaan natuurlijk ook met zijn drieen, want dat mogen we niet missen. Preveen komt ook met zijn vrienden en nog een aantal Nederlanders uit het ziekenhuis, dus het wordt een gezellige boel. De kaartjes kosten omgerekend 15 euro, dus daar val je je ook geen bult aan. Vanzelfsprekend hou ik jullie op de hoogte van hoe het is geweest.


We zijn zojuist teruggekomen van het concert. Het was erg mooi, de sfeer was goed en er werd veel gedanst. De muziek die de band maakte was erg leuk en opzwepend. Alleen om het Flamboyant Park, waar het werd gehouden, binnen te komen was even wat dringen. De beveiliging had namelijk twee mooie poortjes gemaakt waar maar twee personen tegelijk doorheen konden en er waren maar liefst tienduizend kaarten verkocht. Bovendien werd iedereen die door de poortjes kwam nog gefouilleerd, waardoor het nog langer duurde. Wij waren nog vroeg dus viel het nog mee, alhoewel het toen al behoorlijk dringen was. Toen wij binnen waren werd het nog vele malen drukker bij de ingang. Mensen begonnen steeds meer te dringen en te duwen en de ingehuurde beveiliging kon het niet meer houden. Uiteindelijk werden de poortjes in zijn geheel afgebroken en opzij geworpen door de menigte en stroomde iedereen juigend en joelend naar binnen. De mensen van de beveiliging en de politie stonden machteloos toe te kijken. We waren blij dat we daar toen niet meer tussenstonden, want het kan niet anders dan dat daar een paar gewonden bij gevallen zijn. In ieder geval was het een mooi voorbeeld van bijzonder slechte (Surinaamse) planning van de organisatie. Ze hadden ook nooit iedereen op tijd binnen kunnen krijgen op deze manier. Binnen in het park was er meer dan genoeg ruimte voor iedereen en de sfeer was heel ontspannen en iedereen was aan het dansen op de muziek. De band “gentleman” is hier heel populair en ik herkende ook nummers die ik hier op de radio hoor elke dag. Er was een hele groep Nederlanders uit het ziekenhuis, alleen Preveen heb ik niet meer gezien vanavond. We hebben dus een leuke avond gehad en nu zit ik nog even stoom af te blazen achter de computer. Bij jullie gaat de zon alweer bijna op nu, bij mij is het twee uur ’s nachts (vijf erbij tellen voor Nederland). Goedemorgen dan maar voor jullie en voor mij is het nu welterusten.