Work-a-holic

Maandag 17 juli,

Vanmorgen trof ik Terrence helemaal teneergeslagen in de keuken. Hij was net die ochtend weer aangekomen uit Guyana, waar hij zijn dochter had opgezocht. Die lag afgelopen twee weken opgenomen in een ziekenhuis in Guyana. In die twee weken ging hij al twee keer eerder op en neer om haar te bezoeken. Hij vertelde me dat ze vannacht onverwacht was overleden, terwijl hij in de bus naar huis zat. Nu ging hij zodadelijk weer terug naar Guyana om alles rond de begrafenis te regelen en uit te voeren. Hij was niet de zelfverzekerde man die ik anders altijd zag. Ik heb hem gecondoleerd en wist verder niet goed wat ik moest zeggen. Toen kwam een zoon van hem, die in Paramaribo woont, aan om met hem samen te gaan naar Guyana. Hij zei dat hij volgend weekend weer terug zou zijn. Wat een ellende voor deze man, dacht ik toen. Zijn dochter was 24 en net van plan geweest om in Amerika te gaan studeren.

Ik had net een leuke maar vermoeiende weekenddienst achter de rug, waarna ik vrolijk weer op maandag verder kon gaan. Ik was dus ook niet helemaal wakker vanmorgen toen ik Terrence zag. Als hij terugkomt, zal ik wel vernemen hoe alles is gegaan en wat hij nu gaat doen. De weekenddienst was zoals gezegd vermoeiend, maar wel erg spannend en ook leerzaam geweest. Zaterdag en zondag de visite gedaan, met de kinderarts die mij assisteerde waar nodig. Verder ben ik vrijdag- en zondag avond nog in huis gebeld voor spoedopnames, waarvan een dengue (knokkelkoorts) geval en een sikkelcelcrisis. Dat zegt jullie natuurlijk niets, maar eerlijk gezegd zei het mij ook niets voordat ik hier kwam. Het zijn namelijk ziektebeelden die je alleen in de tropen (dengue) en bij zwarte mensen (sikkelcel-ziekte) ziet. De arts kwam zelf later ook wel in huis, maar pas nadat ik een infuus had gegeven en behandeling (in overleg met de arts) was gestart. Komend weekend ga ik behoorlijk wat rust inhalen, heb ik me voorgenomen. Vandaag heb een groot deel van de visite ook alleen gedaan, omdat de zaalarts weg moest. We weten niet wat er aan de hand is, maar er werd ons medegedeeld dat ze voorlopig niet zou kunnen komen, zonder reden erbij te vermelden.

Een van de Surinaamse co-assistenten, Anoeschka, een Hindoestaanse, verwoordde heel mooi laatst waarom ze hier liever zou willen werken dan in Nederland, waar ze ook had gewoond. Ze zei: “Hier valt nog zo veel te doen.”, waarmee ze bedoelde dat hier de gezondheidszorg nog bij lange na niet zo waterdicht en optimaal is als bij ons. Ze zei ook dat mensen hier vaak erg slecht voorgelicht zijn over gezondheid en ziekte. Dat is iets wat ik zelf ook wel merk. Er is veel bijgeloof en valse waarheid onder het Surinaamse volk wat gezondheid betreft. Ze zou wel een bijdrage willen leveren om de mensen meer inzicht te geven hierin. Daarom wilde ze hier huisarts worden en niet in Nederland. Het is waar. Gezondheid heeft voor het allergrootste deel te maken met de scholing en de middelen van de mensen in een land. De doktoren en de ziekenhuizen zijn eigenlijk meer voor de laatste opvang mocht het dan toch nog misgaan.

De laatste berichten hebben misschien het beeld opgeroepen van Suriname als een land met alleen maar negatieve kanten. Dat was niet de bedoeling geweest, maar het is nou eenmaal menselijk om alleen de minder leuke dingen van iets uit te lichten. Dus bij deze doe ik een paar positieve uitspraken over Suriname en de mensen die er wonen. Ten eerste: iedereen heeft tijd en neemt tijd voor elkaar. Wat je in Nederland wel ziet dat gesprekken vluchtig zijn omdat beide partijen eigenlijk ergens anders heen willen, kom je hier nauwelijks tegen. Als mensen elkaar aanspreken vergeten ze even hun omgeving en hebben ze alleen nog aandacht voor elkaar, zolang als dat nodig is. Wat ik al eerder zei, op straat of in de winkel kun je ook gewoon een gesprek beginnen met iemand. Niemand zal dan kortaf zijn, maar ze zullen je antwoord geven en dan ook nog geinteresseerd een vraag terugstellen. Ten tweede, de mensen zijn hier niet gehaast en veel meer berustend als dingen niet direct kunnen gebeuren. De mensen zijn dus veel flexibeler en ergeren zich niet als ze ergens op moeten wachten. Ik kan het moeilijk omschrijven, maar het is een soort houding die iedere Surinamer uitstraalt. Zo van: maak je niet druk joh, het komt wel goed. Natuurlijk is dat ook wel gelijk een probleem voor het land, want dingen komen nooit echt van de grond hier, geloof ik.


Donderdag 20 juli,

Na een aantal lessen voor de spiegel, hebben we onze Salsa kunsten gisteren in de praktijk gebracht op een echte Salsa-party. Toen bleek dat we het minder goed beheersten dan we dachten. Het was wel leuk om de Surinamers te zien dansen, maar zelf brachten we er niet veel van terecht. We zijn niet laat gebleven want we moesten allemaal weer vroeg op vandaag.

Mijn week duurt nu al elf dagen en morgen dus de twaalfde. Het is niet de bedoeling dat je compenseert voor je gewerkte weekenddagen. Maar goed, het was heel leerzaam en ik begin steeds meer op dreef te komen op de afdeling deze week Ik trek langzaam meer dingen naar mij toe en doe al en groot deel van de visite zelf. Voor de patiënten uit het binnenland heb ik een tolk nodig in de vorm van een van de zusters, die dit graag doen. Maar voor de rest kan iedereen Nederlands praten van de patiënten en zeker van het personeel. Ik mag ook al infusen prikken bij de kinderen. Dit is echt een kunst apart zeker bij peuters en kleuters die graag willen vechten met je. Bij oudere kinderen kan je door te blijven praten met het kind meestal zonder kleerscheuren ervan af komen. Het gaat me redelijk af, meestal prik ik bij de eerste keer raak. Babies prikken is helemaal een kunst, maar zelfs daar heb ik al succes gehad. Als er opvang van een kind gevraagd wordt bij een langdurige verlossing, ren ik al naar de verloskamer of de OK en sta ik klaar met de doeken. Op de babykamer ga ik ook nog wel eens een kijkje nemen af en toe een baby onderzoeken. Als ik daar aankom is het dan meestal van “Dr. Michiel (zo noemen ze me hier), er is weer een nieuwe baby, kunt u hem even bekijken.” Zo neem je ook weer wat werk van de kinderartsen af. Toen ik aan Dr. Cooman vroeg of ik zo een beetje mijn eigen plan mocht trekken zei hij dat dat natuurlijk mocht.

Dit weekend zijn Eva en ik van plan om naar een kerk te gaan hier. Mette gaat naar het binnenland met een groep, maar Eva wil hier blijven en leren. Het was haar idee om het te doen, maar het lijkt me ook wel leuk om een keer te zien en mee te doen. Op tv zie je van die typisch zwarte diensten met veel zingen en halleluja en amen groep. Ik heb aan mijn Creoolse Surinaamse collega gevraagd waar hij heen ging. Zijn kerk duurde van twee tot zes uur ’s middags (!) op zondag. We waren natuurlijk welkom. Een zuster van de babykamer die altijd christelijke liedjes zingt, vroeg ik ook waar zij naar de kerk ging. Haar kerk was van half elf tot twee uur en ook daar waren we welkom. Ik laat nog wel weten hoe het is geweest.

Van Terrence heb ik de afgelopen dagen niets meer vernomen. Hij had maandag gezegd dat hij dit weekend waarschijnlijk weer hier zou zijn. Ik leef erg met hem mee en zal wel zien wat ik kan doen voor hem.