Salsa dansles

Woensdag 12 juli,

Alles goed met jullie? Hier gaat ook alles voorspoedig en warmpjes. Met mijn nieuwe flitsende fiets maak ik Paramaribo onveilig. Ik word natuurlijk ook al wat gehaaider in het verkeer. Bij de meeste kruispunten is het een chaos, vooral ’s ochtends, en moet je jezelf er een beetje doorheen wurmen. Nergens zijn er fietspaden, dus je fiets altijd tussen de auto’s. Met de fiets de stad in gaan is wel heel handig, want vaak staat het verkeer vast daar. Met de fiets kan je dan lekker doorgaan en overal komen. In de stad is alles te krijgen, van piano’s tot en met breedbeeldtelevisies. Het uitgaanscentrum bestaat eigenlijk uit de boulevard langs de Surinamerivier, waar allerlei cafe’s en discotheken zitten. Aan de rivier heb je nog een klein stukje stad dat er ongeveer uitziet als in de koloniale tijd. Daar staat ook fort Zeelandia, waar vanuit de kolonie werd verdedigd en waar slaven werden gestraft. De palmentuin is ook in de stad en is een soort stadspark met alleen maar palmbomen en bankjes. In doe stad, maar ook sowieso op straat, zijn er tot ’s avonds laat mensen op straat. Het leven speelt zich voornamelijk op straat af.

In het ziekenhuis gaat het heel goed. Deze week zijn er ook twee Surinaamse co-assistenten begonnen bij ons. Marieke en ik kunnen het erg goed met ze vinden en we wisselen veel dingen uit over de verschillen tussen Nederland en Suriname. Het werk wordt nu wel meer verdeeld, maar dat is niet zo erg. Er blijft nog genoeg te doen en te leren over voor ons allemaal. Dit weekend heb ik een weekenddienst, wat betekent dat ik zaterdag en zondag de ochtendvisite alleen moet doen en de kinderarts kan bellen bij problemen. Verder ben ik oproepbaar met mijn mobiel voor als er kinderen ingestuurd worden. De arts wordt eerst gebeld en als hij het vertrouwt belt hij mij en laat mij opdraven. Ik moet dus in de buurt van het ziekenhuis blijven, wat niet betekent dat ik niet kan zwemmen (ik geef mijn mobiel aan de badmeester) en naar de scouting kan gaan. Met mijn nieuwe fiets ben ik binnen een kwartier in het ziekenhuis, mocht het nodig zijn.

Gisteren ben ik dus meegeweest naar de cursus salsadansen, die je blijkbaar niet kan missen in een toch wel Latijns-Amerikaans (beïnvloed) land. Het was eigenlijk heel leuk en ik was niet de enige jongen, waarvoor ik eerst bang was. Ik ga dus de (basis)cursus volgen nu, dat is twee keer per week twee uur les voor een maand. Misschien kom ik nog wel met een Zuid-Amerikaans ritme terug, maar ik ben bang van niet. De meiden vinden het ook wel handig dat ik meega, want als ik meega durven ze wel in het donker te fietsen. Dat scheelt ze ook weer taxiritten elke keer. Het is wel een opvallend gezelschap zo op de fiets door de straten van Paramaribo. De twee meiden krijgen wel veel gefluit van rondhangende negers, wat ze bij mij anders nooit doen.

Bij jullie is het vast ook erg rustig nu de zomervakantie is begonnen. Zijn er al plannen gemaakt voor een vakantie vanuit de stam? Als je weg bent, heb je het gevoel van alles te missen. Terwijl meestal blijkt als je terug bent dat alles nog hetzelfde is en er niets veranderd is. Groeten vanuit Suriname en namens alle Surinamers zeg ik: hou het rustig!