Rustig weekend

Zaterdag 8 juli,

Vandaag is mijn fiets gejat. Ik was in de stad vanmorgen om naar de kapper te gaan en toen ik in de stoel zat is het gebeurd. De kapper kostte slechts 5 euro, dus ik stapte al blij naar buiten, toen ik zag dat hij er niet meer stond. Je zou denken: wat moet een Surinamer met een fiets, maar blijkbaar heeft het toch wel enige waarde. Even voor mijn moeder: nee, ik had hem nergens aan vastgezet. Dan zou ze zeggen: nou, dan vraag je er ook om. Ik heb gelijk aangifte gedaan bij de politie. Het bureau was om de hoek dus ik ben maar even gegaan. Dat was ook wel weer een ervaring. Ik werd gelijk geholpen, tenminste dat dacht ik. Ik mocht voor een bureau plaatsnemen waar een streng kijkende agente druk zat te typen en op haar beeldscherm aan het kijken was. Ze had me wel gezien, maar ze liet wel merken dat ik nog niet kon spreken. Na ongeveer 5 minuten zwijgen zei ze plotseling behoorlijk hard: “Naam…”. En zo ging ze haar lijstje met vragen af. Na afloop vroeg ik nog of er een kans was dat ik de fiets nog zou zien. Toen zei ze een beetje cynisch: u kunt het altijd proberen. Zo zie je maar: waar je ook ter wereld bent, je moet altijd je fiets ergens aan vast zetten.

Ik ben vanmiddag gelijk op zoek gegaan naar een nieuwe fiets. Ze hebben hier ook een advertentiekrantje (eentje voor heel Suriname), dus die heb ik gekocht. Ik heb nu bij een particulier een nieuwe mountainbike gevonden, die morgen thuis gebracht wordt en ter plekke voor me in elkaar gezet. Deze man had 8 nieuwe mountainbike’s geimporteerd, waarvan ik nu de laatste heb gekocht. Dat is blijkbaar zijn manier van hosselen. De fiets kost omgerekend 85 euro, wat niet veel is voor een nieuwe fiets. Een fiets huren kost 30 euro per maand, wat voor de 3 maanden die ik hier nog ben ook op 90 euro zou uitkomen. Nu hou ik een fiets over na afloop, die ik aan Terrence kan geven of voor een zachte prijs verkopen. Tenslotte is het eigenlijk zijn fiets, die ik van hem leende, die gestolen is vandaag.

Vanmiddag ben ik even gaan zwemen. Ik ben lopend uit de stad teruggekomen en ook weer naar het zwembad gegaan zonder me in te smeren, dus nu zit ik helemaal te gloeien achter de laptop. In het zwembad vind je meestal ook wel Nederlanders om een praatje mee te maken. Ik ben nu fanatiek baantjes aan het zwemmen geslagen de laatste weken. Je hebt ook alle ruimte, want het is nooit erg druk in het bad. Veel Surinamers kunnen niet zwemmen, want er is geen schoolzwemmen. Alleen als je zelf zwemles neemt, kan je het je eigen maken.

Na het zwemmen ben ik langs de scoutinggroep geweest, die ik had ontmoet op het Keti Koti festival. Die zit toevallig naast het zwembad, dus dat was makkelijk. Ik werd erg welkom ontvangen door alle leiding. Ze leken verrast dat ik was gekomen, net alsof ze het niet meer hadden verwacht. De welpen en de scouts draaiden tegelijkertijd opkomst, dus ik heb bij allebei mee kunnen kijken. Op het eerste gezicht lijkt het hier strenger toe te gaan. De opening van de scouts is heel uitgebreid met allerlei passen en draaien, net als in het leger. De rest van de opkomst bestond uit het leren van allerlei vaardigheden, zoals morse, vlagseinen en vlaggen hijsen. De scouts waren opgedeeld in drie klassen, waarbij je voor elke klasse een bepaald aantal vaardigheden had, die je goed moest kunnen beheersen. Voor ons klinkt dit natuurlijk heel saai en ouderwets, maar in de uitvoering van het programma werd er juist heel veel lol gemaakt en werden er grappige opmerkingen gemaakt. De leiding vond dit goed en deed er zelf ook aan mee. Het programma leek daardoor ook niet zo erg opgelegd te zijn door de leiding. De scouts zijn hier van 12 t/m 17 jaar, wat het ook wel anders maakt. De oudste scouts werden meer als leiding ingezet over de jongere dan bij ons, wat ook logisch is. Bij de welpen was het ook wel leuk. Veel kinderen vroegen waar ik vandaan kwam. De meesten wisten wel waar Nederland was. De akela was een dikke Surinaamse, die uit principe niet meer naar Nederland ging sinds de invoering van de 100% controle op Schiphol. Ze zei (misschien wel omdat ik had gezegd dat ik bijna-arts was) dat ze een inwendig onderzoek discriminerend en vernederend vond. Pas als de regeling was afgeschaft zou ze wel kijken of ze nog naar Nederlands wilde komen.


Zondag 9 juli,

Vanmorgen is mijn nieuwe fiets bezorgd. Het is een gloednieuwe mountainbike met zowel voor- als achtervering. Hij was zo nieuw dat nog niet alle onderdelen waren gemonteerd, maar dat kon ik gelukkig nog wel zelf. Morgen ga ik nog een dikke ketting erbij halen, want dat is nu zeker nodig. Met deze fiets kan ik ook nog wel eens een langere fietstocht maken, ook in de omgeving van Paramaribo. Ik kreeg van Marieke (mijn collega) tips over een mooie dagtocht in de omgeving. De meiden in het huis zagen het ook wel zitten, dus die fietstocht gaan we een keer maken. Komende week moet ik dan wel een keer naar “salsa-dansen” met hun. Ik ben benieuwd wat ik er dan van terecht breng. Verder vandaag een beetje een luie dag gehad. Beetje op de veranda zitten lezen en nog even een duik in het zwembad. Wat een leven toch…