Ziekenhuisperikelen II

Zaterdag 24 juni,

Deze week een redelijk drukke week achter de rug, waarin veel kinderen geboren zijn en gelukkig geen een overleden. Het is altijd belangrijk om de verliezen zo klein mogelijk te houden in een ziekenhuis. We hebben een baby opgenomen liggen die waarschijnlijk tijdens de zwangerschap besmet is geraakt met het HIV virus via moeder. Daarmee gaat het vanaf de geboorte al niet goed. De aids-test is al opgestuurd naar Amsterdam, want dat kan hier niet. Het is toch triest dat je vanaf het begin van je leven ziek moet zijn en waarschijnlijk de volwassenheid nooit zal bereiken. Het is het tweede kind van deze moeder dat waarschijnlijk besmet is geraakt. De eerste is al overleden aan AIDS. Het slikken van aids-remmers tijdens de zwangerschap verkleint de kans op besmetting in deze periode, maar moeder heeft dat beide zwangerschappen niet gedaan. Aidsremmers worden in Suriname gratis en anoniem verstrekt door liefdadigheidsinstellingen, ook als je niet verzekerd bent. Dokters mogen hun eigen mening geen rol laten spelen in de omgang met patienten, maar soms zou wel eens iemand wakker willen schudden. Maar jullie moeten nu niet denken dat dit soort dingen niet in Nederland voorkomen. Daar hou ik alleen geen dagboek van bij. Ik heb hier ook meer vrije tijd (die ik anders bierdrinkend op het clubhuis zou doorbrengen) om deze verhalen op te schrijven. In Nederland doen mensen ook veel dingen waar je je over kan verbazen of opwinden. Iemand die met zijn zuurstoffles aan de rolstoel stikbenauwd een aantal keer per dag naar de rookruimte gaat. Ik heb tijdens mijn opleiding al aardig geleerd dat je niet alles kan beinvloeden of veranderen wat je wel zou willen. Integendeel, het meeste gaat om buiten je bereik en heb je zelf geen controle over.

Woensdag was ik wat vroeger dan gewoon en zag ik de dagopening van “de zusters”. Er werden bijbelversen gelezen en er werd gezongen. Ik begreep later dat op alle afdelingen een dagopening wordt gedaan door de verpleging. Wat me de laatste dagen ook opvalt is dat de verpleging alleen maar bestaat uit Creolen (negers), dus de christenen in Suriname, en dat er nergens Hindoestanen te vinden zijn. Waarom dat zo is, weet ik nog niet. Misschien dat ze in een ander ziekenhuis wel te vinden zijn. Het Diakonessenhuis is een katholiek ziekenhuis. Mogelijk nemen ze alleen Creolen aan, alhoewel sommige artsen wel Hindoestaans zijn. Patienten, maar ook dokters hoor ik vaak God erbij halen: …als God het toestaat…, of …God moge hem/haar kracht geven om beter te worden… Dingen die ik in Nederlandse ziekenhuizen nog nooit heb gehoord, laat staan van de artsen!

Gisteravond was Rosilda, de vrouw van Terrence (mijn huisgenoot), uit Nickerie gekomen om een weekend hier te blijven. Zij is echt een typisch Surinaamse “Big Mama”: klein, veel te dik en erg vriendelijk. Zij werkt op een politiebureau in Nickerie, waar ze de administratie van de autokeuringen doet. Die worden hier door de politie uitgevoerd. We hebben ’s avonds met zijn drieen op de veranda gezeten en bier gedronken, althans Terrence en ik dronken bier. Het zijn volgens mij echt aardige mensen. Het was heel gezellig. We hebben voornamelijk gepraat over het WK, want dat is wat Terrence op dit moment in de ban houdt. Rosilda heeft nog twee zussen in Nederland, maar zij heeft vliegangst, dus ze is zelf nog nooit geweest. Terrence heeft acht kinderen waarvan slechts 1 bij Rosilda, een echte Surinaamse man dus.

Vanmorgen heb ik heel burgerlijk het gras in de voortuin en achtertuin gemaaid. Terrence ging onkruid wieden en de bladeren van de mangoboom bijeen vegen. Het is nog best een behoorlijke gazon zowel voor als achter het huis. Met een zware benzine grasmaaier het gras maaien in de warmte hier. Het zweet stond in mijn schoenen. Zelfs met squashen heb ik nog nooit zo gezweet. Maar het gazon is weer kort en gaaf; het is het resultaat dat telt. Terrence houdt de tuin en het huis in goede staat. Hij bewaakt als het ware het huis tegen inbrekers en verval voor Mw. Kollau en in ruil daarvoor woont hij hier. Hij bouwt ondertussen (zoals heel veel Surinamers doen) ook aan zijn eigen huis in Nickerie. En zoals dat bij Surinamers gaat, heeft dat geen haast. Terrence is al vier jaar bezig om zijn nieuwe huis beetje bij beetje op te bouwen. Zodra er geld is wordt er weer verder gebouwd. Ze hebben nu een huurflat in Nickerie waar Rosilda woont en Terrence als hij daar komt in de weekenden. Ik heb al meermalen gehoord dat mensen bezig zijn een huis te bouwen hier of daar. Geen huis in Paramaribo of daarbuiten is ook hetzelfde, aangezien iedereen volgens zijn eigen tekening bouwt. De grond koop je van de overheid en je begint gewoon te bouwen, heien is niet nodig. Makkelijk toch? Rosilda had voor ons gekookt en we hebben met zijn drieen gegeten. Warm eten is hier gewoon tussen de middag.

Tijdens het eten begreep ik dat Terrence niet voor 1 bedrijf werkt, maar een soort klusjesman is voor meerdere mensen. Hij heeft dus ook geen vaste werktijden, maar kan altijd opgeroepen worden door een of ander. Rosilda werkt voor de overheid en verdient dus haast niets. Bij een bedrijf kan je dan nog beter verdienen. Maar liever werk je voor meerdere werkgevers als dagloner, waarschijnlijk zonder belasting te betalen, zoals Terrence doet. Toen ik aan tafel vertelde dat mijn vader dominee was, keken ze wel raar op. Ze zijn, net als alle Creolen, heel gelovig en de dominee is de centrale figuur van de gemeenschap. Ik krijg ook in het ziekenhuis de indruk dat mensen meer ontzag hebben voor de dominee, dan voor de dokter. Dus pap, hier kan je nog genoeg werk doen. Alleen nog even oefenen op je donderpreken en je kan beginnen hier.