Reuzenschildpadden en zo

Vrijdag 16 juni,

Vandaag viel me pas voor het eerst op hoe weinig berichten uit het binnenland er op het journaal zijn. Ik heb geen krant, maar op tv hoor je niets over het hoge water in het binnenland. Waarschijnlijk weten jullie op dit moment dus meer hierover dan ik. Het is ook niet het onderwerp van de dag of iets dergelijks. Eigenlijk hoor ik niemand erover praten.

Vanmorgen was weer een rustige morgen en we hebben het gewaagd vrij te vragen voor de middag (de wedstrijd was bij ons om 13:00) om voetbal te kijken. Dit was echter geen probleem. Bijna alle Nederlanders uit het ziekenhuis hadden vrij gevraagd voor deze middag. Ik heb het telefoonnummer gehad van Marieke van een taxichauffeur die je niet zou afzetten. Ik heb Brian, zo heet hij, gebeld. Hij is een aardig vent die je voor 8 SRD (2,20 euro) naar het centrum brengt, en dat is nog een aardig stukje rijden. Brian rijd zo’n beetje alle Nederlanders rond die hier een stage lopen, vertelde hij. Hij gaat dit weekend ook mee naar Galibi, waar hij nog nooit eerder was geweest. Hij is vanaf nu dus mijn vaste taxichauffeur en ik kan hem dag en nacht bellen, zoals hij zelf zei.

We hebben gekeken op een groot terras naast de Nederlandse ambassade met vier grote schermen. Het terras zot stampvol met Nederlanders, ik denk haast wel alle aanwezige Nederlanders in Suriname. Dat was natuurlijk heel gezellig. Ik zag Dewi van scouting Schipluiden nog, die hier ook een stage had gedaan met verstandelijk gehandicapten. Zij ging bijna al weer terug naar Nederland. Haar vriend was ook erbij gekomen om met haar vakantie te vieren. Na de overwinning was het natuurlijk groot feest, maar ik heb het niet lang vol gehouden. Samen met een andere Nederlander Brian weer gebeld, die ons een voor een thuis bracht. De terugreis kostte dus maar 4 SRD (1,10 euro). Sommige Nederlanders nemen de fiets naar de stad, maar die wonen veel dichterbij dan ik. Het is ook een gevaarlijke onderneming hier om met je fiets door uitsluitend autoverkeer heen te gaan. Ik denk dus dat ik heel lui ga worden hier en voortaan de taxi neem naar de stad.


Zaterdag 17 en zondag 18 juni,

Het lijkt wel alsof ik alle leuke dingen, die je hier kunt doen zo snel mogelijk gedaan wil hebben. Dit weekend ben ik met een groep Nederlanders naar Galibi geweest. Waarschijnlijk doet deze gelegenheid zich niet meer voor tijdens mijn verblijf, dus ik ben maar meegegaan. Galibi is een vissersdorp helemaal in het oosten van Suriname (Nickerie lag in het westen). Het ligt aan de rivier die Suriname en Frans-Guyana van elkaar scheidt. Om er te komen moet je eerst met de auto naar Albina en daar met de boot stroomafwaarts, dus richting het noorden, verder. Er is dus geen landverbinding met het dorp. Wij gingen met een touroperator, zijn naam was Leroy, in een bus naar Albina. Deze reis over land duurde drie uur. Ik vond deze kant van het land nog mooier dan het oosten. Je rijdt over een weg die als een slang door de jungle kronkelt. De meest exotische bomen kon je vanuit de auto zien. Ik heb bijna de hele weg naar buiten gekeken. Dat is nog eens wat anders dan in Nederland over de veluwe gaan met de auto. Vlak naast de weg, links en rechts, rijd je door de jungle. In Albina aangekomen ging alle bagage en koelboxen met eten en drank op een gemotoriseerde houten boot met ons erbij. Dan moesten we nog anderhalf uur varen. Galibi heeft een mooi palmenstrand en we gingen naar een strandhuis dat genoeg bedden had voor ons allemaal. Het was echt een mooi plekje om te zitten. Galibi ligt eigenlijk bij de monding van de rivier naar de oceaan en je kon deze monding ook zien. We hebben daar gezwommen en het dorp, bewoond door indianen, bekeken. We werden volledig verzorgd door onze gidsen, ze kookten en wasten af voor ons. Het hele weekend kostte omgerekend 95 euro en daarvoor werd ook alles uit de kast gehaald. Maar aan de andere kant is 95 euro omgerekend 340 Surinaamse Dollars en dat is het maandloon van een laaggeschoolde arbeider hier. Aan de overkant van de rivier was Frans-Guyana en daar op het strand leggen ’s avonds reuzenschildpadden hun eieren. Dit bekijken was onderdeel van de trip, dus ’s avonds zijn we overgestoken naar Frans-Guyana. De rivier (ik weet de naam niet meer) was enorm breed en het oversteken van de rivier duurde ongeveer twintig minuten! Op het strand aan de overkant kon je inderdaad reuze-schildpadden zien, die bezig waren hun eieren te leggen. Ze waren echt enorm groot. Een onderzoeksgroep was bezig sommigen te wegen door ze met een soort driepoot op te tillen. Eentje woog alleen al 512 kilo, kan je nagaan! Ze hebben me verteld dat onze aanwezigheid niet storend zou zijn voor de beesten. Voor zover ik kon zien gingen ze inderdaad gewoon hun gang, ook met ons erbij. Toen we terugkwamen hebben we nog mee gezongen met Nederlandse liedjes van de cd-speler en natuurlijk hebben we het laat gemaakt.

Zondag hebben we uitgeslapen en nog wat rondgehangen op het strand en in het dorp. De dorpelingen leefden heel traditioneel, maar waren wel gewend aan toeristen en waren ook erg gastvrij. De regering wou ooit een weg aanleggen naar Galibi, maar toen kwamen de dorpelingen in verzet. Ze bleven liever wat geisoleerder leven, zodat ze hun eigen tradities konden behouden. Halverwege de middag gingen we weer op dezelfde manier naar huis. Met een bootje over die enorme rivier was echt een belevenis. Je kan je haast niet voorstellen hoe breed die rivier was. Met aan beide zijden oerwoud, zodat het geheel je deed denken aan de Amazone rivier. Natuurlijk zaten we vlak bij de monding, waar de rivier op zijn breedst is. Maar het heeft in ieder geval indruk op me gemaakt.