Ziekenhuisperikelen

Woensdag 14 juni 2006

Het is nu woensdag en ik heb net mijn derde werkdag in het ziekenhuis gehad. Na een week begint het te wennen om in een ander land te zijn, in een andere huis, met andere mensen om te gaan, etc., etc. Ook omdat ik deze week al zoveel nieuwe Nederlanders heb leren kennen, voel ik me minder alleen hier. Als je in een vreemd land bent, met toch een heel andere cultuur, dan vind je het fijn om bij met elkaar iets bekends te hebben en samen te zijn. En dan vinden wij het raar dat onze buitenlanders naar elkaar toe trekken. Nou, ik niet meer na deze ervaring.

Er zijn drie kinderartsen in het Diakonessen ziekenhuis van Paramaribo. Ze zijn alledrie wel aardig, denk ik. Dr. Cooman is een humoristische kleine Creoolse arts, hij heeft zich opgeworpen als mijn vertrouwenspersoon hier. Hij zei dat als ik ergens problemen mee had of ergens mee zat gewoon naar hem toe kon komen. Hij komt ook erg vertrouwenswekkend over, erg rustig en kalm is hij. Dr. Bemmel is een ook een Creoolse arts. Zij is verantwoordelijk voor de opleiding van co-assistenten en maakt de roosters voor ons. Ze kwam vandaag naar me toe, want ze had in mijn CV gelezen dat ik leiding gaf bij een scoutinggroep in Nederland. Ze zei dat als ik wou, ze wel wat groepen wist in Paramaribo waar ik kon gaan kijken. Het lijkt me wel leuk om eens te zien hoe ze het hier doen. Het zal wel streng zijn en in onze ogen ouderwets. Dr. Zijlmans is een Nederlander die al heel lang in Suriname werkt. Dat is wel te merken, want hij komt nooit op tijd voor de klinische visite en zijn spreekuren op de polikliniek. Verder krijg ik niet goed hoogte van hem, want hij is erg stil. Vandaag was er een kind geboren met een keizersnede, dat vuil vruchtwater in de longen had gekregen en in de loop van de dag steeds kortademiger werd. Marieke en ik hadden samen de eerste opvang gedaan. Op dat moment waren alleen Marieke en ik nog op de hoogte van de geboorte van dit kind en we zagen dat het niet goed ging. We belden Dr. Zijlmans en hij zei dat hij wel kwam kijken. Een uur later was hij er en ging het helemaal niet goed met het kind. Het moest naar de Intensive Care en aan de beademing gelegd worden. Op zich maakte dat uur niet zoveel meer uit; gezien de snelle verslechtering zou het kind toch wel naar de IC moeten zijn gegaan. Maar in Nederland zou bijna iedere arts een kortademig kind onmiddelijk willen zien. Hier ligt dat dus iets anders. Alles gaat op een heel relaxed tempo en niemand heeft haast. Zelfs spoedeisende zaken zoals een kind dat na de geboorte kortademig wordt, worden hier kalm aangepakt.

De Nederlanders van het ziekenhuis hebben elkaar gevonden en sommigen hebben dit weekend een uitje georganiseerd. Ze hebben mij ook gevraagd om mee te gaan naar Galibi, een kustplaats ten oosten van Paramaribo. Daar heb je reuzenschildpadden, die het strand op komen ’s avonds. We gaan met 14 man in een aantal busjes en ook nog op een boot. We overnachten daar in een soort strandhuis. Zondag gaan we dan weer met zijn allen terug. Ik heb er veel zin, want Nederlanders onder elkaar, dat is toch gezellig, of niet?
We hopen allemaal dat we vrijdagmiddag vrij krijgen (de wedstrijd is bij ons om 13:00) om de wedstrijd te kunnen zien. Maar voor de meesten van ons zit dat er denk ik niet in. Maar dat jullie in Nederland in ieder geval weten dat we meeleven! Hier in Suriname trouwens zijn de meeste mensen voor Brazilie en Argentinie. Je ziet heel veel auto’s met een braziliaans of argentijns vlaggetje rijden. Suriname is en blijft wel een Zuid-Amerikaans land en is daardoor ook sterk beinvloed. De wedstrijden van Nederland worden natuurlijk ook wel gevolgd. De meeste Surinamers zijn boos op Van Basten, omdat hij een aantal Surinamers heeft thuisgelaten. Blijkbaar gaat Nederland ze toch nog wel aan het hart.


Donderdag 15 juni,

Vandaag is het kindje dat gisteren zo benauwd was, overleden. De eerste vraag die door mijn hoofd schoot was: zou dit kind in Nederland het wel overleefd hebben? Eerlijk gezegd weet ik het niet, op zich is er juist gehandeld, maar misschien wel trager dan in Nederland. Ik heb het kind niet zien overlijden, want het lag op de IC. De kinderartsen zorgden voor het kind vandaag. Bij ons was het heel erg rustig, want er werden geen kinderen geboren. We hadden met zijn tweeen maar drie kinderen om voor te zorgen. We hebben dus met onze neus in de boeken gezeten, of met andere Nederlanders gepraat. Met de verantwoordelijkheid valt het uiteindelijk nog wel meer blijkt, want de zusters weten uit routine zonder ons ook wel wat ze moeten doen. Maar goed, wij leren ervan en dat is de bedoeling. Het ijs tussen de zusters en mij begint al wat te breken, ze vallen eigenlijk wel mee. Vanavond gaan we met de Nederlanders een film over Johan Cruyf bekijken op de Nederlandse ambassade. Ik heb het telefoonnummer gehad van Marieke van een taxichauffeur die je niet zou afzetten. Ik ga hem zo eens bellen, want ik heb geen vervoer naar de Ambassade (ik weet niet eens waar die ligt).