Fawaka

Donderdag 8 juni

Vandaag ben ik toevallig aan de praat geraakt met een Surinaamse militair. De kazerne zit vlakbij en je ziet regelmatig militairen lopen of rijden. Ik was wat aan het eten in wat misschien een van mijn vaste toko’s gaat worden en hij kwam binnen. Hij had zijn auto voor de deur gezet en keek me nieuwsgierig aan, zoals zoveel mensen hier. Hij begon te vertellen dat hij net terug kwam uit het binnenland, waar het leger was ingezet om de bevolking te helpen. De situatie stond er triest voor, wat het water was recent weer gestegen. Sommige mensen waren door de watersnood alles kwijt geraakt. Hij was duidelijk uit op een praatje, dus ik begon wat vragen te stellen. Ik vroeg hem onder andere hoe lang hij al in het leger zat. Al 25 jaar, wat betekent dat hij alle toestanden na de onafhankelijkheid had meegemaakt. Dat had hij inderdaad, maar daar wou hij verder niet veel over kwijt. Ik vroeg of het leger een goede werkgever was. Daarop begon hij van alles over de regering te zeggen. Dat ze er allemaal zaten om hun eigen zakken te vullen. Buitenlandse bedrijven haalden de grondstoffen weg en daarvoor vroeg de overheid slechts 5 procent van de opbrengsten. De overheid was niet in staat zelf de rijke grondstoffen van het land aan te spreken. De overheid had geen controle op illegale bedrijfjes die nooit belasting betaalden. De salarissen voor ambtenaren waren laag. Hij reed als zijn werk om drie uur klaar was met zijn eigen auto als taxi om bij te verdienen. Dat moest iedereen doen die voor de overheid werkte volgens hem. Hij had dan wel gratis gezondheidszorg voor hem en zijn gezin van de overheid. Zijn vrouw werkte als verpleegster in het staatsziekenhuis en verdiende 600 surinaamse dollars per maand (dat is nog geen 300 euro). Zelfs met twee inkomens moest hij nog taxi-en om wat extra’s over te houden. Hij zei dat er in Suriname twee groepen waren: de hele rijke mensen en de grote groep die ook met een baan arm was. Maar Suriname had ook wel mooie dingen, zoals de binnenlanden en de natuur. Hij had familie in Nederland, maar zou zeker niet weg willen. Ik denk dat hij wel ongeveer weergaf hoe de meeste mensen hier over de overheid denken. Maar in feite zijn ze geen haar beter. Iedereen gaat hier eerst voor zichzelf of zijn familie. Er zijn maar weinig mensen die daar overheen kijken en iets over hebben voor het grote geheel.


Vrijdag 9 juni.

Vanmorgen heeft Terry me naar het ziekenhuis gebracht, omdat het weer regende. Het had de hele nacht al geregend en een deel van de straat stond gewoon blank. De regentijd moet nu ongeveer wel voorbij zijn, maar het houdt maar niet op. Maar het blijft warm en broeierig ondanks al deze regenval. Ik werd om 8:00 verwacht voor mijn officiele rondleiding door het ziekenhuis. Ik werd rondgeleid door iemand van het “buro voor buitenlandse stagaires”. Ze liet me de verschillende afdelingen zien en stelde me voor aan de verpleging en ander personeel. Ik werd zeer goed ontvangen door iedereen. De kinderartsen waren er nog niet en ik moest even wachten. Van de drie artsen is er een op vakantie. De tweede kwam om negen uur binnen, dr. Cooman, een kleine creoolse arts. Op de derde moest ik nog even wachten op de polikliniek. Zijn spreekuur begon om negen uur en de wachtkamer (die buiten is) stroomde al vol. De zusters werden om kwart voor tien ook ongeduldig en ze belden dr. Zijlmans op. Die sliep nog, maar hij kwam zo snel mogelijk eraan. Om kwart over tien kwam hij binnen en wat bleek: hij was blank. Die heeft zich dus goed aangepast, dacht ik toen. Nadat ik me aan hem had voorgesteld was het klaar en haalde Preveen me op om naar zijn ouders te gaan. Maar eerst gingen we even de medische faculteit hier bekijken. Per jaar starten hier 30 studenten de medische opleiding (ter vergelijking: in Rotterdam alleen al starten elk jaar ruim 400 studenten). Preveen woont ongeveer 10 kilometer buiten de stad in een groot losstaand landhuis. Echt een plaatje. Voor de deur staan drie 4x4 jeeps van verschillende merken. Dat zijn misschien wat veel auto’s, maar de keuze voor jeeps kan ik wel begrijpen. Je ziet hier veel hoge auto’s, want slechts een deel van de wegen is verhard. De onverharde wegen hebben grote kuilen (die nu vol staan met water) en zelfs de verharde wegen hebben grote onregelmatigheden. Een auto die wat hoger op zijn wielen staat is hier dus geen overbodige luxe, maar gewoon praktisch. Preveens ouders ontvingen me heel hartelijk en hoorden me uit over hoe ik het hier vond. Het was tegen een uur ’s middags en dat is etenstijd hier en we aten warm eten. Het was Indisch eten en dus erg pittig, maar wel erg lekker. ’s Middags heeft Preveen me de omgeving laten zien waarin hij was opgegroeid. Natuurlijk met de auto, want lopen is hier geloof ik uit den boze. Toen we terugkwamen schonk Preveens vader een glas whisky in voor ons. Dit was ter gelegenheid van het slagen van een van Preveens zussen in Nederland. Ze was nu farmaceut. Je voelt dat presteren van groot belang is binnen hun cultuur. Studeren in Nederland is daarbij een vereiste, aangezien de Surinaamse diploma’s niet internationaal erkend zijn. Het was vrijdagavond dus gingen we stappen in Paramaribo. We gingen een aantal een vrienden ophalen van Preveen. In feite verschilde zijn vriendengroep niet veel van de mijne. Ze hadden een gezamelijke interesse in auto’s en vrouwen. We gingen eerst een potje poolen in een klein cafe’tje in de buurt. Daarna naar het centrum van Paramaribo naar het uitgaansgebied. Daar zag ik de eerste andere blanken in dit land. We hebben op een terrasje gezeten aan een straat waar de ene na de andere sportauto voorbij kwam. Je ziet hier veel zogenaamd “opgeleukte auto’s”, meestal met een neger achter het stuur en een enorm basgeluid uit het raampje. Preveen vertelde dat dat hier enorm populair is onder de jeugd en ouder. Hij had vroeger ook zo’n auto en heeft zelfs meegedaan aan illegale straatraces. Daarna nog even wat eten en om twee uur werd ik weer thuis afgezet. Het verschil met Nederland is dat je om twee uur nog in je t-shirt loopt en het nog warm hebt. In het weekend gaan we een trip maken naar het district Nickerie. We gaan met zijn vijven in 1 auto, het is ongeveer 250 kilometer rijden. Ik heb er erg veel zin in.


Zaterdag 10 & Zondag 11 juni.

Dit weekend een trip met Preveen en zijn vrienden naar Nickerie gemaakt. Nickerie ligt helemaal aan de westkant van Suriname, tegen de grens met Engels-Guyana. Er loopt 1 weg naar toe die ook helemaal doorloopt naar de uiterste oostkant van Suriname. Een soort “route 66” van Suriname dus. Om sommige plaatsen is de weg zo slecht dat je stapvoets moet rijden. Dan zijn er ook weer stukken waar nieuw asfalt ligt. Daar word dan ook keihard gereden, tot soms wel 150 km/h toe. Op zich kan dit ook wel, omdat er een kilometer voor of achter je geen andere auto’s te bekenen zijn. Suriname is een leeg land. De meerderheid woont in de hoofdstad Paramaribo, dan een grote groep in Nickerie en dan de rest van de dorpjes langs de wegen en in het binnenland. Soms reed je wel een uur (het was vier uur rijden) door het oerwoud of savanne, zonder een huis of iets tegen te komen. Het is gewoon een eenbaansweg in beide richtingen met heel weinig verkeer. De natuur was heel mooi. Soms reed je door het oerwoud, dan weer langs moerassen en soms ook langs ellenlange rijstvelden. De jongens (zo noem ik ze vanaf nu) praten door mekaar Nederlands, Surinaams en Hindi. Ik krijg dus niet alles mee wat ze zeggen, maar ik kan ze aardig volgen. Onderweg zijn we vaak gestopt om dingen te bekijken of om iets te kopen bij een kraampje langs de weg. Na vier uur rijden waren we dan in Nickerie, waar we een huisje huurden en gezamenlijk gingen koken. ’s Avonds zijn we uit geweest in het dorp en de volgende dag weer teruggereden. Op de weg lagen veel ‘roadkills’: dode beesten die vooral ’s nachts worden aangereden: een wasbeer, een leguaan en een anaconda van twee meter hebben we gezien. Nu is het zondagavond en ben ik moe van een vol weekend. Morgen is mijn eerste dag in het ziekenhuis, dus ik ben benieuwd.

Maandag 12 juni

Vandaag was de eerste werkdag in het ziekenhuis. Ik ben lopend naar het ziekenhuis gegaan en het is best te doen. Terrence heeft in de stad een paraplu voor me gekocht, want tropische buien komen nog dagelijks voor. Ik neem deze dus elke dag maar mee voor de zekerheid. Ik heb nog een collega co-assistent op dezelfde afdeling waar ik werk, Marieke. Zij heeft me vandaag een beetje ingewerkt. Ze zit hier nog zeven weken. Ze is zogezegd zaalarts van de kraamafdeling. Ik begrijp na vandaag al dat je hier behoorlijk wat meer verantwoordelijkheid op je krijgt als co-assistent dan in Nederland. We deden dus samen de visite van de pasgeborenen en vingen de nieuw geboren baby’s na keizersnede of bevalling op. Vandaag zijn er vier kinderen geboren, dus we hadden genoeg te doen. Later zal ik ook in mijn eentje de kraamafdeling gaan doen. De verpleegsters noemen je hier dokter. De omgang is in de werksfeer sowieso wat formeler volgens mij. Iedereen zegt hier u tegen elkaar. In het ziekenhuis wordt je geholpen als je betaalt. Dit kan door jezelf te verzekeren, maar mensen betalen ook contant. In status van iedere patient zit een lijst met alle materialen die verbruikt zijn tijdens de opname. Dit gaat tot en met de luiers aan toe!
In het ziekenhuis heb ik vandaag minstens 10 andere Nederlanders ontmoet. Ze doen stages voor verpleegkunde, verloskunde, of net als ik geneeskunde. Vrijdag gaan we natuurlijk met zijn allen voetbal kijken.
De infuusnaalden die ik had meenomen (we hebben ze vandaag even gehaald met een auto van het ziekenhuis) werden met groot enthousiasme ontvangen door de hoofdzuster. Ze had niet verwacht dat ik er zoveel zou meenemen. Ze vroeg mij of andere ziekenhuizen in de omgeving, die het wat minder hadden, ook een aantal mochten. Dus ze worden goed verdeeld. Ze vroeg ook om een adres voor een bedankbrief. Ik denk dat ik ze het adres van het Meinema fonds geef. Kan je dat even sturen pap?
Al met al denk ik dat ik een goede tijd ga hebben in het ziekenhuis. Het werktempo ligt wel lager, wat misschien vervelend zou zijn in Nederland. Maar als je aan het leren bent heb je zo tijd genoeg om dingen op te zoeken in je handboekjes. En dat is wel nodig, want hier ben jij degene die het moet zeggen.