Groeten uit Paramaribo

Welkom iedereen op mijn logboek, waarin ik de dingen bijhoud die ik meemaak tijdens mijn verblijf in Suriname. Ik zit nu op de veranda (jaja) van mijn huisje met de laptop op de schoot. Het is nu 8:30 lokale tijd, dus bij jullie is het nu 13:30. Ik zal alvast wat vertellen over mijn aankomst gisteren. De rit van het vliegveld naar het huis waar ik verblijf was erg mooi. Ik werd opgepikt door Preveen (spreek uit Prewin) van het vliegveld Zanderij, dat zo’n 50 kilometer buiten de hoofdstad ligt. Preveen is mijn studiegenoot, die in het zelfde ziekenhuis stage zal gaan lopen als ik. Hij is in Suriname geboren en getogen. Bij het aanvliegen naar het vliegveld, kon je de oerwouden zien liggen. Je zag de Surinamerivier naar de zee kronkelen. Je zag ook delen oerwoud onder water staan. Ik zag nog geen dorpjes, maar de problemen met overstromingen zijn in het binnenland nog steeds actueel. Toen ik in de auto zat met Preveen, werden we ook nog verast door een tropische regenbui. Ik heb het zelden zo hard zien regenen. Het water kwam met emmers naar beneden zetten en we zagen niets meer door de voorruit. Na 5 of 10 minuten was het ergste ook weer voorbij en kon je weer doorrijden. De warmte is niet te beschrijven. Het was net toen ik uit het vliegtuig stapte (gewoon met de trap naar beneden en verder lopen naar de douane) alsof je in een warme kas kwam. Op dat moment waren we het enige vliegtuig dat was aangekomen. Er was ook maar 1 landingsbaan. Lopend dus over het vliegtuigplatform (moet je je eens bij Schiphol voorstellen) naar de lopende band en vervolgens door de douane. Er waren drie douanebeambten die niets anders deden dan iedereen in de ogen kijken die voorbij liep. Er werd niemand uitgehaald. Er was dan ook op Schiphol al uitvoerig gekeken met honden en scanners, dus ik geef ze ook wel gelijk. Voorbij de douane naar buiten, waar duizend taxichauffeurs je allemaal wel mee willen nemen. Maar ik had al vervoer in de vorm van Preveen en zijn nieuwe auto. Het merk ben ik vergeten, maar het was een gloednieuwe jeep. De vader van Preveen heeft een goed draaiend houtkapbedrijf, wat ik ook nog een keer ga bekijken. In het verkeer dus, wat hier betekent links rijden en veel toeteren. Preveen legde me uit dat toeteren hier meer betekent van “pas op, ik kom eraan” dan “aan de kant klootzak”. Na een aantal kilometer begreep ik al dat rijden hier een andere rijtechniek vereist dan bij ons. De weg naar paramaribo was verhard en had 1 rijbaan en er waren geen snelheidsbeperkingen. De omgeving was mooi met veel palmbomen en andere tropische bomen en planten. We kwamen door een paar dorpen, waar van alles langs de weg werd verkocht. De aanblik hiervan deed me aan de verkopers in Kenia denken.

Suriname heeft geen floriserende economie en er is dus veel armoede. Dit wordt nog versterkt door het feit dat er geen sociale voorzieningen zijn. We reden langs het Diakonessen ziekenhuis, het private ziekenhuis waar ik mijn oudste co-schap ga doen op de kinderafdeling. Het zag er wel goed uit aan de buitenkant, binnenkort meer over de binnenkant. Dan ongeveer 500 meter verderop staat het huis, waarin ik een kamer heb gehuurd van een aardige Surinaamse mevrouw. Het is een groot losstaand huis, tussen de andere nog grotere losstaande huizen. Daar ontmoette ik Terrence, mijn medebewoner van het huis. Hij werkt in de haven van Paramaribo en heeft een gezin in Nickerie, ongeveer 250 kilometer verderop. Hij woont hier dus voor zijn werk en gaat om het weekend naar huis. Hij liet me mijn kamer zien. Ik heb dus een kamer voor mezelf en eigen douche en wc. De keuken deel ik met hem, maar ik ben niet veel van plan te koken. Het stikt hier van de eettoko’s, met eten uit alle werelddelen en niet duur. Ik denk dat ik dus voor de makkelijke weg kies. Een nadeel van het huis: kakkerlakken. En dan niet van de schattige lieve kleintjes, maar gemakkelijk 6-7 cm groot. Het huis en de keuken zijn verder heel proper, maar als je eenmaal kakkerlakken hebt, kom je er niet meer vanaf. Terrence heeft al van alles geprobeerd, gif gespoten en overal liggen zwaar ruikende balletjes in alle kasten. Maar toen ik gisteravond zo’n joekel over mijn kamervloer zag lopen, was ik toen niet helemaal gelukkig. Ach…daar leren we wel mee leven. ’s Avonds tv gekeken met Terrence, hij is wel een aardige neger, alleen een beetje dom. We kijken tv met de antenne en ik heb gewoon het Nederlandse journaal gekeken op BVN. Ik blijf dus gewoon op de hoogte van alles wat er in Nederland gebeurt. De Surinaamse tv is knullig met reclames die lijken te zijn opgenomen met een homevideorecorder. De programma’s zijn meestal gekochte Amerikaanse programma’s. Ik heb geslapen met alle ramen wijd open en onder de klamboe natuurlijk. Het wordt niet koud ’s nachts. ’s Ochtends is het het koelst met 20 graden, maar het begint nu al weer aardig warm te worden en het is pas negen uur. Zometeen ga ik met Preveen shoppen, ik moet luchtigere kleren hebben en een SIM-kaart. Deze week ben ik nog vrij. Maandag moet ik beginnen in het ziekenhuis. Al met al heb ik het goed getroffen hier.

Terug van het shoppen. We hebben door paramaribo geracet met de jeep van Preveen. Paramaribo is zeer uitgestrekt met uitsluitend laagbouw. Elk huis ziet er weer anders uit, maar over het algemeen twee verdiepingen en een balkon. Overal zijn kleine supermarktjes en eettoko’s. Opvallend is de hoeveelheid groen tussen de huizen en in de berm. Al met al geeft dit Paramaribo een heel feestelijk uiterlijk. We hebben typisch Surinaams Fernandes ijs (van de typisch Surinaamse limonade) gegeten. De fabriek van Fernandes heb ik ook gezien. Ik heb goedkoop kleren gekocht. Voor omgerekend 80 euro: 2 broeken, 3 blousen, 1 riem en een t-shirt. Allemaal lekker luchtig natuurlijk. Ook nog een SIM-kaart gekocht.

Af en toe zijn er nog van die enorme hoosbuien, maar die duren nooit lang. Sommige mensen lopen er gewoon doorheen. Je droogt vanzelf weer op. Van middag ben ik alvast even langs het ziekenhuis geweest om het te bekijken. Ik ben ook even naar binnen gelopen. Voor het beste ziekenhuis van Suriname ziet het er nog steeds niet heel gaaf uit. Veel achterstallig onderhoud en op sommige stukken zaten er geen tegels meer aan de muur. Het is wel een echt tropisch ziekenhuis met open gallerijen van het ene naar het andere gebouw. Morgen heb ik een officiele rondleiding, dus dan kan ik er meer over vertellen. Je merkt wel dat de mensen hier nieuwsgierig zijn naar iemand uit Nederland. Maar ik heb ook het idee dat je moet oppassen dat er geen misbruik van je wordt gemaakt. Iemand uit Nederland heeft immers veel geld te besteden. Nou, meer heb ik niet, dus tot volgende keer.