Keti-koti dag

Zondag 2 juli,

Gisteren op 1 juli was het Keti-Koti in Suriname, de dag dat de afschaffing van de slavernij wordt gevierd. In de stad leek het erg op Koninginnedag bij ons. Op straat waren allerlei kraampjes waarin mensen voornamelijk eten en drinken verkochten, maar ook speelgoed en andere prularia. Heel veel vrouwen liepen in de typische jurken met zo’n doek op het hoofd, zoals jullie wel kennen misschien van tante Es uit “Rayman is laat”. Heel veel kleine kinderen waren ook zo aangekleed. Op straat waren allerlei bandjes aan het spelen en overal werd gebarbequed. Kortom erg gezellig dus!

Ik zag ook een aantal scoutinggroepen dingen verkopen en ik kon het niet laten even bij een van ze langs te gaan. Ik sprak de leiders aan en heb kennis met ze gemaakt. Toevallig zat deze groep niet ver bij mij uit de buurt en ik heb gezegd dat ik wel een keer kwam kijken. Dat was goed, ik mocht komen wanneer ik wilde. Ze hebben opkomst op zaterdag van half vijf tot half zeven. Ze waren in de stad eten en drinken aan het verkopen om geld in te zamelen voor de Jamboree van 2007 in Engeland. Een aantal van hun groep gingen erheen. Ze zagen er ook heel serieus uit met allemaal dezelfde broek en een onberispelijk uniform. Ik merkte gelijk al dat de afstand tussen kinderen en leiders hier wel veel groter is. Misschien moet ik me dus een beetje aanpassen om niet meteen de populaire leiding te willen uithangen, anders mag ik niet meer terugkomen. Ik ben erg benieuwd hoe hun opkomsten (zij noemen het oefeningen) eruit zien. Ik heb natuurlijk geen uniform meegenomen, maar ach, ik ben ook maar te gast. Misschien dat ik hier ook wel elke zaterdag bij de scouting te vinden zal zijn binnenkort. De “zomervakantie” (er is geen zomer of winter hier) begint pas in september, dus de oefeningen gaan nog gewoon door.

Gisteren ben ik ook nog met Terrence meegegaan naar een collega van hem buiten de stad. Een lekker tochtje in de jeep en daar bier gedronken op de veranda en voetbal gekeken. De gesprekken gingen voornamelijk over hun werk in de haven. Terrence’s collega wilde natuurlijk De rolpatronen in het gezin zijn in Suriname nog erg duidelijk verdeeld. De vrouwen die in het huis drinken en eten klaarmaken voor de mannen op de veranda. Terrence’s collega was echt een hele grote neger die zijn opdrachten vanaf de veranda naar binnen riep over wat er allemaal moest komen. Ik zag twee keer een van dochters naar de winkel gaan om iets te halen wat blijkbaar niet op voorraad was, zoals bier en ijs. Ik zie het ook vaak in de statussen terug in het ziekenhuis bij beroep van vader en moeder. Waarbij vader vaak kostwinner is en moeder geen werk heeft. En als de vrouw werk heeft, wat natuurlijk ook wel voorkomt, is het vaak de minst betaalde baan van de twee.

Door in het ziekenhuis te werken leer je een samenleving ook wel goed kennen. Chinezen staan hier onderaan de ladder en worden door iedereen omlaaggehaald. Dat begint al in de wieg: “He, heeft die chinees (een baby) nog geen eten gehad.”. Terwijl alle supermarkten in handen zijn van Chinezen, of misschien juist wel daarom. Patienten uit het binnenland worden behandeld alsof ze verschrikkelijk dom zijn. Al moet ik toegeven dat ze werkelijk niet al te slim op me overkomen. Maar misschien wordt ik nu al beinvloed door de publieke opinie zonder dat ik het doorheb. De HIV-moeder die geen medicijnen slikte, ook niet toen ze zwanger was en zo haar kind blootstelde aan een hoger risico om ook besmet te raken, was ook uit het binnenland. Misschien geloofde ze niet dat HIV echt bestaat, of misschien is het ook wel negeren. Misschien vertelt hun medicijnman wel dat ze die medicijnen niet moet slikken, maar liever zijn kruiden. In ieder geval schatte ik de opleiding van deze vrouw ook niet erg hoog in, om het zo maar uit te drukken, toen ik haar zag.

We hebben nu ook een kindje met ernstige eiwit-ondervoeding opgenomen, omdat de ouders de pap steeds meer verdunden om geld uit te sparen. Ik heb de ouders zelf niet gezien, alleen het kind. Ik weet ook niet of ze uit het binnenland komen of niet. Toen ik vroeg of het niet misschien verwaarlozing was waar we mee te maken hadden, dacht de zaalarts van niet. De ouders waren volgens haar juist heel liefdevol en bezorgd over wat er met hun kind aan de hand was. Ze hadden werkelijk geen benul gehad dat het kind wel eens te weinig voedingsstoffen binnen zou krijgen als je de pap maar blijft verdunnen. Ze zei dat alleen door pure onwetendheid en ongeschooldheid in combinatie met armoede dit kon gebeuren. Het was ook niet de eerste keer dat ze zo’n kind had gezien. In Nederland zouden de ouders waarschijnlijk tijdelijk uit de ouderlijke macht worden gezet. Maar in Nederland kun je jezelf ook niet voorstellen dat mensen zo onwetend kunnen zijn.